Αυτό ζήτησα και εγώ. Μόνο δύο λεπτά. Δύο λεπτά αληθινά. Δύο λεπτά, τα οποία θα με κοιτάς στα μάτια και θα είναι στιγμές αλήθειας. Αυτό δεν είχες πει; Πως εκείνη τη στιγμή λέγαμε για μία φορά,αλήθειες; Έτσι ήταν; Και τώρα;
Απέφυγες κάθε συνάντηση. Ήλπιζα πως θα σε ξαναδώ,όμως δεν έγινε.
Και τώρα, φεύγεις.. Είναι οριστικό.
Επιβάλλεται η νέα αρχή, είχες πει. Είναι η κατάλληλη στιγμή,τότε; Για ποιον;
Προφανώς,για σένα. Και μόνο. Γιατί εγώ δεν θέλω πάλι να βρεθώ εκεί.
Δεν μπορώ,δεν καταλαβαίνεις,σωστά;
Η τάξη και οι γωνίες στα σκαλιά,θα περιμένουν. Θα θυμίζουν κάθε φορά,που καθίσαμε μαζί.
Κάθε φορά που σε προσπέρασα στη σκάλα. Κάθε φορά που μου φώναξες, ή κοίταξες σιωπηλά.
Τα παγκάκια θα μοιάζουν άδεια,μουντά. Γιατί δεν θα είσαι εκεί.
Το προαύλιο το ίδιο. Τα τριαντάφυλλα, θα παραμένουν μουντά,για μένα. Ίσως και μαραμένα.
Θυμάσαι,τότε; Τα δύο πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο,είχες πει.
Και τώρα; Θα μαραθούν, θα χάσουν το χρώμα τους. Και ίσως κάποια στιγμή...
καταφέρουν να αναγεννηθούν. Ίσως κάποτε καταφέρουν να πάρουν το όμορφό τους
χρώμα ξανά. Και εσύ πού θα 'σαι; Ίσως σε κάποια άλλη αγκαλιά,σε κάποιο άλλο μέρος.
Μακριά.. μακριά...πια. Και θα'ναι αργά;
Θα 'χεις ξεχάσει ή θα θυμάσαι;
Γιατί, πάντα, υπάρχουν κάποιες ιστορίες που δεν τελειώνουν μόλις βάλεις τελεία κι τελειώσει η σελίδα.
Συνεχίζουν και στην δίπλα...
