Few minutes warning!~

ο τίτλος τα λέει όλα. Κρυφτείτε!

Μην με κοιτάς μ'αυτό το ύφος. Όχι, αγόρι μου, ΔΕΝ είσαι ο καρδιοκατακτητής, που πάντα

ήθελες. Όχι, αγόρι μου, δεν είσαι τίποτα σημαντικό. Όχι, παρ'όλη την επιθυμία σου, παρ'όλη

την ελπίδα σου, δεν ΜΕ νοιάζει. Το νευρικό σύστημά μου, χτυπά κόκκινο, όταν προσπαθείς να

μου τραβήξεις την προσοχή με ανώριμα πράγματα, με ηλίθιες προφάσεις. Όχι, δεν ζηλεύω!

Δεν είμαι το μικρό κοριτσάκι σου που έτρεχε πίσω σου, που περίμενε μία φράση σου για να

αναπνέει. Όχι, το κοριτσάκι αυτό μεγάλωσε. Δεν την ενδιαφέρει αν ήσουν ένα απλό κόλλημα,

ο πρώτος έρωτας, η αγάπη ή μία πλάνη. Τίποτα δεν έχει σημασία πια!

Δεν σημαίνει τίποτα αν τριγυρνάς με όποια συμμαθήτριά σου για να κάνεις τον σπουδαίο.

Ούτε αν προσποιηθείς, ούτε αν το παίζεις κάποιος.

Έχουν αλλάξει οι καταστάσεις.. Μη με κοιτάς, τόσο πολύ, δεν με νοιάζει!

Και άκου το σημαντικότερο:

το αν είσαι σημαντικός ή όχι, εσύ ο ίδιος μπορείς να το καθορίσεις. Όλοι οι άνθρωποι είναι

μοναδικοί, έχουν τα δικά τους χαρίσματα, τις ιδιαιτερότητές τους.

Δεν είμαι διατεθειμένη να χαραμίσω άλλη ανάσα κοντά σου, ούτε δευτερόλεπτο.

Sorry, μίστερ. Μάθε λοιπόν, πως εκεί που ανήκεις, στον κόσμο αυτό, υπάρχουν

αδιάφοροι, ανόητοι, άχαροι και αχάριστοι άνθρωποι.

Μα, δεν ανήκω εκεί. Δεν θέλω να ανήκω εκεί.

Έτσι, ξεκόλλα & turn the page, όπως μου είχες πει, πριν γίνει η έκρηξη.

* Ένα ξέσπασμα, για πράγματα που δεν συμμαζεύονται.

Don't even care...

Παραλήρημα No1

Δεν επιτρέπεται βάσει των κανόνων μου, αυτό, αλλά εγώ τους παραβιάζω.

Θα έπρεπε να κλίνω το idem, right now, αλλά εγώ είμαι ακόμη εδώ.

Διότι, σήμερα είναι περίεργη μέρα. Θα μου πεις και πότε δεν είναι;

Την μία το ένα, την άλλη το άλλο, so what?

Και θα σου απαντήσω, πως έχεις απόλυτο δίκιο. Μα, να ξέρεις...ο άνθρωπος δύσκολα καταφέρνει να ξεφύγει από τις παραξενιές και τα λάθη του..

Μπήκε ο Δεκέμβρης. Μα, ακόμη έξω είναι άνοιξη. Τίποτα δεν φανερώνει πως σε λιγότερο

από μήνα, θα έχουμε Χριστούγεννα. Ο καιρός, έχει τρελαθεί, όπως και ο κόσμος.

Καθημερινά, ακούω περισσότερα τρελά και πρωτάκουστα πράγματα, τόσο αστεία, όσο

και θλιβερά. Και ερωτώ: Πού πάμε;

Θα φανεί αρκετά κοινότυπη ερώτηση,l know.

Αλλά, ήρθε η ώρα να αφήσω κι εγώ, την αγανάκτηση, την πικρία μου, την λύπη μου

και όλα τα συναφή να ξεχειλίσουν έξω από αυτό που αποκαλούμαι εαυτό μου.

"Φίλε, εσύ με την μαύρη μπλούζα που γράφει Beatles, τι με κοιτάζεις;"

Μακάρι να μπορούσα να το φωνάξω, μα δεν το κάνω.

Εσύ, που έχεις έναν όμορφο γάτο, σαν αυτόν που τριγυρνά και γουργουρίζει στην

αυλή μου. Ναι, εσύ. Που όπως χθες, όπως και αύριο, θα μου ρίχνεις ματιές κλεφτές

και εγώ θα αναρωτιέμαι, τι σκέφτεσαι, τι θέλεις.

"Ξύπνα, δεν είναι αυτά για σένα!"

Υ.Γ. το παραλήρημα, ήρθε στο τέλος του. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγραψα, ούτε το λόγο που τα

δάχτυλά μου, πάτησαν τα πλήκτρα. Το σίγουρο, είναι πως τώρα, με καλεί το καθήκον.

Σας χαιρετώ..

Don't know any better....

Έξω σκοτείνιασε. Κι εσύ πού ήσουν;

Ξέρω,ξέρω. Τυλιγμένη σε μία κουβέρτα, μ'ένα παλιό λευκό μπλουζάκι και μία τσαλακωμένη φόρμα και το

βιβλίο, ανοιχτό στη σελίδα 17. Σε έχει πάρει ο ύπνος.

Προσπαθείς να κοιμηθείς ώρα τώρα, μα τελικά με δυσκολία τα καταφέρνεις.

Ξυπνάς από έναν σπαστικό ήχο, από μία τσιριχτή κραυγή του αδερφού σου, που κάνει σαν μωρό, ώρες-ώρες.

"Κοιμάμαι εγώ εδώ δίπλα; Δεν ακούς;", σου έρχεται να φωνάζεις. Μα, τελικά, σκεπάζεσαι με την κουβέρτα

και αλλάζεις πλευρό. Μάταια. Ο ύπνος που τόσο προσδοκείς, έχει κάνει φτερά.

Damn. 'Αύριο, θα είμαι πτώμα', σκέφτεσαι.

Πετάς την κουβέρτα, φοράς εκείνα τα σκούρο μπλε γυαλιά σου και σηκώνεσαι.

Νιώθεις μία λιγούρα. Αρπάζεις λίγη από την σοκολάτα, που σου χάρισαν για την γιορτή σου.

"Πάλι θα φάω..", σκέφτεσαι, μα τρως. Ύστερα, κόβεις και ένα μήλο.

Και βουρ πίσω στην δουλειά. Βιβλία και τετράδια, έχουν γεμίσει το μεγάλο μαύρο γραφείο.

Το εκνευριστικό και δυνατό φως του λαμπτήρα του γραφείου, πλέον σου έχει γίνει έμμονη ιδέα.

Και ενώ τίποτα, δεν σ'αρέσει, ενώ έχεις άσχημη διάθεση, οι δοτικές, τα ανώμαλα ρήματα, η μέλησις

και το μέλλω, σε αλλάζουν. Σε κάνουν να ξεχάσεις κάθε πιθανή αιτία γκρίνιας και επικεντρώνεσαι εκεί.

Μέχρι να κουραστείς, για να κάνεις διάλειμμα. Και να πιάσεις, ένα στίχο, μία νότα.

Kι εκεί να χαθείς. Να βάλεις τα κλάματα, να χαμογελάσεις, να ξεχάσεις.

Και να πεις για μία ακόμη φορά.... "Τhat's life...Αντίφαση; "

Και επειδή αυτό το διάστημα, το έχω διαρκώς μέσα στο μυαλό μου, μέχρι και στον ύπνο μου...

Well I'm coming home again
on a future missing plane
and there's water on the window
a message in the rain

Just when I thought all was lost
nothing could describe it
If you' re fighting for a cause
nobody should hide it

Here's my excuse, here's my excuse
and I don't know any better
who do you lose, who do you lose
when you don't know any better....

Δυο λεπτά.....(L)

Δυο λεπτά, μόνο δώσμου και φύγε μετά...

Αυτό ζήτησα και εγώ. Μόνο δύο λεπτά. Δύο λεπτά αληθινά. Δύο λεπτά, τα οποία θα με κοιτάς στα μάτια και θα είναι στιγμές αλήθειας. Αυτό δεν είχες πει; Πως εκείνη τη στιγμή λέγαμε για μία φορά,αλήθειες; Έτσι ήταν; Και τώρα;

Απέφυγες κάθε συνάντηση. Ήλπιζα πως θα σε ξαναδώ,όμως δεν έγινε.

Και τώρα, φεύγεις.. Είναι οριστικό.

Επιβάλλεται η νέα αρχή, είχες πει. Είναι η κατάλληλη στιγμή,τότε; Για ποιον;

Προφανώς,για σένα. Και μόνο. Γιατί εγώ δεν θέλω πάλι να βρεθώ εκεί.

Δεν μπορώ,δεν καταλαβαίνεις,σωστά;

Η τάξη και οι γωνίες στα σκαλιά,θα περιμένουν. Θα θυμίζουν κάθε φορά,που καθίσαμε μαζί.

Κάθε φορά που σε προσπέρασα στη σκάλα. Κάθε φορά που μου φώναξες, ή κοίταξες σιωπηλά.

Τα παγκάκια θα μοιάζουν άδεια,μουντά. Γιατί δεν θα είσαι εκεί.

Το προαύλιο το ίδιο. Τα τριαντάφυλλα, θα παραμένουν μουντά,για μένα. Ίσως και μαραμένα.

Θυμάσαι,τότε; Τα δύο πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο,είχες πει.

Και τώρα; Θα μαραθούν, θα χάσουν το χρώμα τους. Και ίσως κάποια στιγμή...

καταφέρουν να αναγεννηθούν. Ίσως κάποτε καταφέρουν να πάρουν το όμορφό τους

χρώμα ξανά. Και εσύ πού θα 'σαι; Ίσως σε κάποια άλλη αγκαλιά,σε κάποιο άλλο μέρος.

Μακριά.. μακριά...πια. Και θα'ναι αργά;

Θα 'χεις ξεχάσει ή θα θυμάσαι;

Γιατί, πάντα, υπάρχουν κάποιες ιστορίες που δεν τελειώνουν μόλις βάλεις τελεία κι τελειώσει η σελίδα.

Συνεχίζουν και στην δίπλα...

Λιγο όνειρο ακομα<3

Εκανα μια βολτα.η9ελα να παρω αερα.να περπατησω. να αλλα3ω περιβαλλον.
περασα απο το 'στεκι' μας(εκει οπου κα9ομαστε οτν ειμαστε μαζί ) μετα περασα απο το φροντ.λιγα παιδια.μια ελπιδα πως 9α σ'έβλεπα. αλλα καλυτερα που δεν σ'αντικρυσα. περασα κοιτώντας τις βιτρινες που βλεπαμε μαζι. περασα από τους δρομους που σκονταψα.περασα απο εκεί που μου ελεγες πως ειμαι τοσο ομορφη οσο εκεινη,που μου ελεγες πως εχω πιο ομορφα ματια. Λογια,λογια.ελπιδες.κουφιες; :/ Οσα μου ειπες τα η3ερα.τα η3ερα.η3ερα πως αρχιζεις να δενεσαι μαζι της.Η3ερα γι'αυτο.Ειχα καταλαβει πως με την παπια ολα ειχαν τελειωσει.Και αυτο ηλπιζα.:/ Και ομως.Ολα οσα λεγαμε... ποτε δεν ηταν ετσι.. Σου ειπα πως δεν υπαρχει κανεις.Ήταν τοσο κακο; Απο κεινη τη στιγμη σαν ν'αλλα3αν ολα... Ειχες πει πως παντα κερδιζεις.ειχες πει πως δεν 9ες να χανεις και προσπα9εις να τα καταφερεις! :roll: Αυτο κανεις; Γιατι το ειπες; Ποτε δεν ειχες 3αναπει κατι τετοιο. Κι οταν εγω μιλησα.εσυ; εφυγες; ωραια:/ Και το αλλο.εισαι ελευ9ερος.απο ποτε; αν οντως εισαι και 9ες να εισαι με την κοπελα αυτη γιατι το βαζεις; :/ Δεν 9α σταματησω να ειμαι εδω.Διοτι δεν μπορω. Απλως 9α κανω μια αποπειρα.9α την κανω.. Κι υστερα.. αν οντως ολα ειναι ετσι... 9α μεινουμε δυο φιλοι.αλλωστε τι ημασταν τοσο καιρο; =/ Φτανει να'σαι εκει.<3

Λιγο ονειρο ακομαα<3
Ζητα μου ο,τι 9ες.
Παρε με οπου 9ες,εσυ,ζωη μιση..
Δεν 9ελω πια να ζω!
-αυτο μου κολλησε τωρα!^^ -

Μπορειτε να μην το διαβασετε.Δεν ειναι απαραιτητο.
Απλως η9ελα να γραψω.αλλος ενας τροπος να νιωσω καλυτερα.

Παντα για αλλους μιλαμε;

Ποσο εχω δε9ει μ'αυτο το κομματι.<3

Γενικως,πρεπει να το παραδεχτω..

δενομαι με την μουσικη..δενομαι με τα κομματια..γιατι ετσι εκφραζομαι..

γιατι ειναι ενας τροπος να πω οσα δεν μπορω αλλιως...

Δεν μπορω να δεχτω καποια γεγονονοτα;

πιασαμε στερια;

ποσο μακρυα ειναι ο ουρανος;

ποσο δυσκολο ειναι να πεταξουμε;

και το μονο που κανουμε...

αφηνουμε τα δακρυα να τρε3ουν στα μαγουλα μας..

εσυ,αποφευγεις να μιλησεις..

και εγω δειλιαζω.φοβαμαι..

φοβαμαι τι;

να μιλησω; να σε κοιτα3ω και να δω την αλη9εια;

πως δεν σημαινω τιποτα απ'ολα οσα λες;

δεν ειμαι σημαντικη για σενα; πες μου...πες μου πως ολα αυτα που ειπες ειναι ψεματα..

πες μου και 9α κρυφτω..9α τρε3ω μακρια..

9α φυγω..:/

Γιατι κρατας αποστασεις;

δεν 9ες να δε9εις; δε 9ες την παρεα μου;

δεν με αντεχεις; βαριεσαι την παρεα μου;

πες μου τι;

ειπα κατι και σε πειρα3ε;

ειπα κατι για κεινη; στο ειχα πει πως 9α με βλεπεις αλλιως...:/

και ειπες οχι.

και τοτε;

ονειροπολησεις<3

9ελω ακομα μια βολτα!

9ελω ακομη μια λε3η!ενα χαμογελο...

ενα φιλι..

αυτο που παντα ονειρευομουν..

9ελω κοντα σου να μεινω...εσυ;

εσυ,δεν με χρειαζεσαι; εσυ δεν 9ες να εισαι κοντα μου;

δεν σημαινει τιποτα αυτο για σενα; =/

αν μου πεις πως δεν σημαινω τιποτα 9α φυγω...

9α φυγω στο ξαναλεω../:

παντα γι'αλλους μιλαμε οταν βρισκομαστε...<3

Κατι ασκοπο;

Πού 9α παει αυτο καλο μου;

δεν αντεχω να σε βλεπω να πε9αινεις..ετσι αδο3α..

τοσο παραδο3α..:/

9α μπορουσα να το τραγουδησω απειρες φορες..

Γιατι να μην μπορουμε να αλλα3ουμε την ζωη μας;

Γιατι να μην την κανουμε ευκολοτερη;

Γιατι δεν 9ελουμε; ή δεν μπορουμε;

προσπα9ω..αλλα..=/

την μια στιγμη μου δινεις ω9ηση..ετοιμαζομαι να ανοι3ω φτερα..

ετοιμαζομαι να χαμογελασω διχως φοβο..

γιατι εισαι διπλα μου<3

Αλλα υστερα..χανεσαι..

ουτε ενα γεια..ουτε ενα μηνυμα.ουτε μια λε3η.

γιατι;

γιατι το κανεις αυτο;

τι σου συμβαινει; /:

τα 2 ομορφα ματια σε χρειαζονται. -δικια σου ειναι η ατακα- :/