Few minutes warning!~

ο τίτλος τα λέει όλα. Κρυφτείτε!

Μην με κοιτάς μ'αυτό το ύφος. Όχι, αγόρι μου, ΔΕΝ είσαι ο καρδιοκατακτητής, που πάντα

ήθελες. Όχι, αγόρι μου, δεν είσαι τίποτα σημαντικό. Όχι, παρ'όλη την επιθυμία σου, παρ'όλη

την ελπίδα σου, δεν ΜΕ νοιάζει. Το νευρικό σύστημά μου, χτυπά κόκκινο, όταν προσπαθείς να

μου τραβήξεις την προσοχή με ανώριμα πράγματα, με ηλίθιες προφάσεις. Όχι, δεν ζηλεύω!

Δεν είμαι το μικρό κοριτσάκι σου που έτρεχε πίσω σου, που περίμενε μία φράση σου για να

αναπνέει. Όχι, το κοριτσάκι αυτό μεγάλωσε. Δεν την ενδιαφέρει αν ήσουν ένα απλό κόλλημα,

ο πρώτος έρωτας, η αγάπη ή μία πλάνη. Τίποτα δεν έχει σημασία πια!

Δεν σημαίνει τίποτα αν τριγυρνάς με όποια συμμαθήτριά σου για να κάνεις τον σπουδαίο.

Ούτε αν προσποιηθείς, ούτε αν το παίζεις κάποιος.

Έχουν αλλάξει οι καταστάσεις.. Μη με κοιτάς, τόσο πολύ, δεν με νοιάζει!

Και άκου το σημαντικότερο:

το αν είσαι σημαντικός ή όχι, εσύ ο ίδιος μπορείς να το καθορίσεις. Όλοι οι άνθρωποι είναι

μοναδικοί, έχουν τα δικά τους χαρίσματα, τις ιδιαιτερότητές τους.

Δεν είμαι διατεθειμένη να χαραμίσω άλλη ανάσα κοντά σου, ούτε δευτερόλεπτο.

Sorry, μίστερ. Μάθε λοιπόν, πως εκεί που ανήκεις, στον κόσμο αυτό, υπάρχουν

αδιάφοροι, ανόητοι, άχαροι και αχάριστοι άνθρωποι.

Μα, δεν ανήκω εκεί. Δεν θέλω να ανήκω εκεί.

Έτσι, ξεκόλλα & turn the page, όπως μου είχες πει, πριν γίνει η έκρηξη.

* Ένα ξέσπασμα, για πράγματα που δεν συμμαζεύονται.

Don't even care...

Παραλήρημα No1

Δεν επιτρέπεται βάσει των κανόνων μου, αυτό, αλλά εγώ τους παραβιάζω.

Θα έπρεπε να κλίνω το idem, right now, αλλά εγώ είμαι ακόμη εδώ.

Διότι, σήμερα είναι περίεργη μέρα. Θα μου πεις και πότε δεν είναι;

Την μία το ένα, την άλλη το άλλο, so what?

Και θα σου απαντήσω, πως έχεις απόλυτο δίκιο. Μα, να ξέρεις...ο άνθρωπος δύσκολα καταφέρνει να ξεφύγει από τις παραξενιές και τα λάθη του..

Μπήκε ο Δεκέμβρης. Μα, ακόμη έξω είναι άνοιξη. Τίποτα δεν φανερώνει πως σε λιγότερο

από μήνα, θα έχουμε Χριστούγεννα. Ο καιρός, έχει τρελαθεί, όπως και ο κόσμος.

Καθημερινά, ακούω περισσότερα τρελά και πρωτάκουστα πράγματα, τόσο αστεία, όσο

και θλιβερά. Και ερωτώ: Πού πάμε;

Θα φανεί αρκετά κοινότυπη ερώτηση,l know.

Αλλά, ήρθε η ώρα να αφήσω κι εγώ, την αγανάκτηση, την πικρία μου, την λύπη μου

και όλα τα συναφή να ξεχειλίσουν έξω από αυτό που αποκαλούμαι εαυτό μου.

"Φίλε, εσύ με την μαύρη μπλούζα που γράφει Beatles, τι με κοιτάζεις;"

Μακάρι να μπορούσα να το φωνάξω, μα δεν το κάνω.

Εσύ, που έχεις έναν όμορφο γάτο, σαν αυτόν που τριγυρνά και γουργουρίζει στην

αυλή μου. Ναι, εσύ. Που όπως χθες, όπως και αύριο, θα μου ρίχνεις ματιές κλεφτές

και εγώ θα αναρωτιέμαι, τι σκέφτεσαι, τι θέλεις.

"Ξύπνα, δεν είναι αυτά για σένα!"

Υ.Γ. το παραλήρημα, ήρθε στο τέλος του. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγραψα, ούτε το λόγο που τα

δάχτυλά μου, πάτησαν τα πλήκτρα. Το σίγουρο, είναι πως τώρα, με καλεί το καθήκον.

Σας χαιρετώ..

Don't know any better....

Έξω σκοτείνιασε. Κι εσύ πού ήσουν;

Ξέρω,ξέρω. Τυλιγμένη σε μία κουβέρτα, μ'ένα παλιό λευκό μπλουζάκι και μία τσαλακωμένη φόρμα και το

βιβλίο, ανοιχτό στη σελίδα 17. Σε έχει πάρει ο ύπνος.

Προσπαθείς να κοιμηθείς ώρα τώρα, μα τελικά με δυσκολία τα καταφέρνεις.

Ξυπνάς από έναν σπαστικό ήχο, από μία τσιριχτή κραυγή του αδερφού σου, που κάνει σαν μωρό, ώρες-ώρες.

"Κοιμάμαι εγώ εδώ δίπλα; Δεν ακούς;", σου έρχεται να φωνάζεις. Μα, τελικά, σκεπάζεσαι με την κουβέρτα

και αλλάζεις πλευρό. Μάταια. Ο ύπνος που τόσο προσδοκείς, έχει κάνει φτερά.

Damn. 'Αύριο, θα είμαι πτώμα', σκέφτεσαι.

Πετάς την κουβέρτα, φοράς εκείνα τα σκούρο μπλε γυαλιά σου και σηκώνεσαι.

Νιώθεις μία λιγούρα. Αρπάζεις λίγη από την σοκολάτα, που σου χάρισαν για την γιορτή σου.

"Πάλι θα φάω..", σκέφτεσαι, μα τρως. Ύστερα, κόβεις και ένα μήλο.

Και βουρ πίσω στην δουλειά. Βιβλία και τετράδια, έχουν γεμίσει το μεγάλο μαύρο γραφείο.

Το εκνευριστικό και δυνατό φως του λαμπτήρα του γραφείου, πλέον σου έχει γίνει έμμονη ιδέα.

Και ενώ τίποτα, δεν σ'αρέσει, ενώ έχεις άσχημη διάθεση, οι δοτικές, τα ανώμαλα ρήματα, η μέλησις

και το μέλλω, σε αλλάζουν. Σε κάνουν να ξεχάσεις κάθε πιθανή αιτία γκρίνιας και επικεντρώνεσαι εκεί.

Μέχρι να κουραστείς, για να κάνεις διάλειμμα. Και να πιάσεις, ένα στίχο, μία νότα.

Kι εκεί να χαθείς. Να βάλεις τα κλάματα, να χαμογελάσεις, να ξεχάσεις.

Και να πεις για μία ακόμη φορά.... "Τhat's life...Αντίφαση; "

Και επειδή αυτό το διάστημα, το έχω διαρκώς μέσα στο μυαλό μου, μέχρι και στον ύπνο μου...

Well I'm coming home again
on a future missing plane
and there's water on the window
a message in the rain

Just when I thought all was lost
nothing could describe it
If you' re fighting for a cause
nobody should hide it

Here's my excuse, here's my excuse
and I don't know any better
who do you lose, who do you lose
when you don't know any better....

Δυο λεπτά.....(L)

Δυο λεπτά, μόνο δώσμου και φύγε μετά...

Αυτό ζήτησα και εγώ. Μόνο δύο λεπτά. Δύο λεπτά αληθινά. Δύο λεπτά, τα οποία θα με κοιτάς στα μάτια και θα είναι στιγμές αλήθειας. Αυτό δεν είχες πει; Πως εκείνη τη στιγμή λέγαμε για μία φορά,αλήθειες; Έτσι ήταν; Και τώρα;

Απέφυγες κάθε συνάντηση. Ήλπιζα πως θα σε ξαναδώ,όμως δεν έγινε.

Και τώρα, φεύγεις.. Είναι οριστικό.

Επιβάλλεται η νέα αρχή, είχες πει. Είναι η κατάλληλη στιγμή,τότε; Για ποιον;

Προφανώς,για σένα. Και μόνο. Γιατί εγώ δεν θέλω πάλι να βρεθώ εκεί.

Δεν μπορώ,δεν καταλαβαίνεις,σωστά;

Η τάξη και οι γωνίες στα σκαλιά,θα περιμένουν. Θα θυμίζουν κάθε φορά,που καθίσαμε μαζί.

Κάθε φορά που σε προσπέρασα στη σκάλα. Κάθε φορά που μου φώναξες, ή κοίταξες σιωπηλά.

Τα παγκάκια θα μοιάζουν άδεια,μουντά. Γιατί δεν θα είσαι εκεί.

Το προαύλιο το ίδιο. Τα τριαντάφυλλα, θα παραμένουν μουντά,για μένα. Ίσως και μαραμένα.

Θυμάσαι,τότε; Τα δύο πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο,είχες πει.

Και τώρα; Θα μαραθούν, θα χάσουν το χρώμα τους. Και ίσως κάποια στιγμή...

καταφέρουν να αναγεννηθούν. Ίσως κάποτε καταφέρουν να πάρουν το όμορφό τους

χρώμα ξανά. Και εσύ πού θα 'σαι; Ίσως σε κάποια άλλη αγκαλιά,σε κάποιο άλλο μέρος.

Μακριά.. μακριά...πια. Και θα'ναι αργά;

Θα 'χεις ξεχάσει ή θα θυμάσαι;

Γιατί, πάντα, υπάρχουν κάποιες ιστορίες που δεν τελειώνουν μόλις βάλεις τελεία κι τελειώσει η σελίδα.

Συνεχίζουν και στην δίπλα...