Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Few minutes warning!~

ο τίτλος τα λέει όλα. Κρυφτείτε!
Μην με κοιτάς μ'αυτό το ύφος. Όχι, αγόρι μου, ΔΕΝ είσαι ο καρδιοκατακτητής, που πάντα
ήθελες. Όχι, αγόρι μου, δεν είσαι τίποτα σημαντικό. Όχι, παρ'όλη την επιθυμία σου, παρ'όλη
την ελπίδα σου, δεν ΜΕ νοιάζει. Το νευρικό σύστημά μου, χτυπά κόκκινο, όταν προσπαθείς να
μου τραβήξεις την προσοχή με ανώριμα πράγματα, με ηλίθιες προφάσεις. Όχι, δεν ζηλεύω!
Δεν είμαι το μικρό κοριτσάκι σου που έτρεχε πίσω σου, που περίμενε μία φράση σου για να
αναπνέει. Όχι, το κοριτσάκι αυτό μεγάλωσε. Δεν την ενδιαφέρει αν ήσουν ένα απλό κόλλημα,
ο πρώτος έρωτας, η αγάπη ή μία πλάνη. Τίποτα δεν έχει σημασία πια!
Δεν σημαίνει τίποτα αν τριγυρνάς με όποια συμμαθήτριά σου για να κάνεις τον σπουδαίο.
Ούτε αν προσποιηθείς, ούτε αν το παίζεις κάποιος.
Έχουν αλλάξει οι καταστάσεις.. Μη με κοιτάς, τόσο πολύ, δεν με νοιάζει!
Και άκου το σημαντικότερο:
το αν είσαι σημαντικός ή όχι, εσύ ο ίδιος μπορείς να το καθορίσεις. Όλοι οι άνθρωποι είναι
μοναδικοί, έχουν τα δικά τους χαρίσματα, τις ιδιαιτερότητές τους.
Δεν είμαι διατεθειμένη να χαραμίσω άλλη ανάσα κοντά σου, ούτε δευτερόλεπτο.
Sorry, μίστερ. Μάθε λοιπόν, πως εκεί που ανήκεις, στον κόσμο αυτό, υπάρχουν
αδιάφοροι, ανόητοι, άχαροι και αχάριστοι άνθρωποι.
Μα, δεν ανήκω εκεί. Δεν θέλω να ανήκω εκεί.
Έτσι, ξεκόλλα & turn the page, όπως μου είχες πει, πριν γίνει η έκρηξη.


* Ένα ξέσπασμα, για πράγματα που δεν συμμαζεύονται.
Don't even care...

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Παραλήρημα No1

Δεν επιτρέπεται βάσει των κανόνων μου, αυτό, αλλά εγώ τους παραβιάζω.
Θα έπρεπε να κλίνω το idem, right now, αλλά εγώ είμαι ακόμη εδώ.
Διότι, σήμερα είναι περίεργη μέρα. Θα μου πεις και πότε δεν είναι;
Την μία το ένα, την άλλη το άλλο, so what?
Και θα σου απαντήσω, πως έχεις απόλυτο δίκιο. Μα, να ξέρεις...ο άνθρωπος δύσκολα καταφέρνει να ξεφύγει από τις παραξενιές και τα λάθη του..

Μπήκε ο Δεκέμβρης. Μα, ακόμη έξω είναι άνοιξη. Τίποτα δεν φανερώνει πως σε λιγότερο
από μήνα, θα έχουμε Χριστούγεννα. Ο καιρός, έχει τρελαθεί, όπως και ο κόσμος.
Καθημερινά, ακούω περισσότερα τρελά και πρωτάκουστα πράγματα, τόσο αστεία, όσο
και θλιβερά. Και ερωτώ: Πού πάμε;
Θα φανεί αρκετά κοινότυπη ερώτηση,l know.
Αλλά, ήρθε η ώρα να αφήσω κι εγώ, την αγανάκτηση, την πικρία μου, την λύπη μου
και όλα τα συναφή να ξεχειλίσουν έξω από αυτό που αποκαλούμαι εαυτό μου.

"Φίλε, εσύ με την μαύρη μπλούζα που γράφει Beatles, τι με κοιτάζεις;"

Μακάρι να μπορούσα να το φωνάξω, μα δεν το κάνω.
Εσύ, που έχεις έναν όμορφο γάτο, σαν αυτόν που τριγυρνά και γουργουρίζει στην
αυλή μου. Ναι, εσύ. Που όπως χθες, όπως και αύριο, θα μου ρίχνεις ματιές κλεφτές
και εγώ θα αναρωτιέμαι, τι σκέφτεσαι, τι θέλεις.

"Ξύπνα, δεν είναι αυτά για σένα!"

Υ.Γ. το παραλήρημα, ήρθε στο τέλος του. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγραψα, ούτε το λόγο που τα
δάχτυλά μου, πάτησαν τα πλήκτρα. Το σίγουρο, είναι πως τώρα, με καλεί το καθήκον.
Σας χαιρετώ..