Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Don't know any better....

Έξω σκοτείνιασε. Κι εσύ πού ήσουν;
Ξέρω,ξέρω. Τυλιγμένη σε μία κουβέρτα, μ'ένα παλιό λευκό μπλουζάκι και μία τσαλακωμένη φόρμα και το
βιβλίο, ανοιχτό στη σελίδα 17. Σε έχει πάρει ο ύπνος.
Προσπαθείς να κοιμηθείς ώρα τώρα, μα τελικά με δυσκολία τα καταφέρνεις.
Ξυπνάς από έναν σπαστικό ήχο, από μία τσιριχτή κραυγή του αδερφού σου, που κάνει σαν μωρό, ώρες-ώρες.
"Κοιμάμαι εγώ εδώ δίπλα; Δεν ακούς;", σου έρχεται να φωνάζεις. Μα, τελικά, σκεπάζεσαι με την κουβέρτα
και αλλάζεις πλευρό. Μάταια. Ο ύπνος που τόσο προσδοκείς, έχει κάνει φτερά.
Damn. 'Αύριο, θα είμαι πτώμα', σκέφτεσαι.
Πετάς την κουβέρτα, φοράς εκείνα τα σκούρο μπλε γυαλιά σου και σηκώνεσαι.
Νιώθεις μία λιγούρα. Αρπάζεις λίγη από την σοκολάτα, που σου χάρισαν για την γιορτή σου.
"Πάλι θα φάω..", σκέφτεσαι, μα τρως. Ύστερα, κόβεις και ένα μήλο.
Και βουρ πίσω στην δουλειά. Βιβλία και τετράδια, έχουν γεμίσει το μεγάλο μαύρο γραφείο.
Το εκνευριστικό και δυνατό φως του λαμπτήρα του γραφείου, πλέον σου έχει γίνει έμμονη ιδέα.
Και ενώ τίποτα, δεν σ'αρέσει, ενώ έχεις άσχημη διάθεση, οι δοτικές, τα ανώμαλα ρήματα, η μέλησις
και το μέλλω, σε αλλάζουν. Σε κάνουν να ξεχάσεις κάθε πιθανή αιτία γκρίνιας και επικεντρώνεσαι εκεί.
Μέχρι να κουραστείς, για να κάνεις διάλειμμα. Και να πιάσεις, ένα στίχο, μία νότα.
Kι εκεί να χαθείς. Να βάλεις τα κλάματα, να χαμογελάσεις, να ξεχάσεις.
Και να πεις για μία ακόμη φορά.... "Τhat's life...Αντίφαση; "

Και επειδή αυτό το διάστημα, το έχω διαρκώς μέσα στο μυαλό μου, μέχρι και στον ύπνο μου...


Well I'm coming home again
on a future missing plane
and there's water on the window
a message in the rain

Just when I thought all was lost
nothing could describe it
If you' re fighting for a cause
nobody should hide it

Here's my excuse, here's my excuse
and I don't know any better
who do you lose, who do you lose
when you don't know any better....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου